مژده وصل

گــــــــره از زلف خم اندر خم دلبر، وا شد         زاهــــــــد پیر چو عشّاق جوان رسوا شد

قطــــــــــــره بـــاده ز جام کرمت نوشیدم         جانــــــــم از موج غمت، همقدم دریا شد

قصـــــه دوست رها کن که در اندیشه او          آتشى ریخت به جانم که روان فرسا شد

مــــــــــــژده وصل به رندان خرابات رسید         ناگهـــــــان غلغله و رقص و طرب بر پا شد

آتشى را که ز عشقش، به دل و جانم زد         جـــانم از خویش گذر کرد و خلیل آسا شد