آتش فراق

بیــــدل کجـــا رود، به که گوید نیاز خویش؟       با ناکسان چگونه کند فاش، راز خویش؟

با عــــــــاقلانِ بى‏خبر از ســــوز عاشقى         نتــوان درى گشود ز سوز و گداز خویش

اکنــــــون کـــه یار راه ندادم به کوى خود          مـــــا در نیاز خویشتن و او به ناز خویش

با او بگــــو که: گوشه چشمى ز راه مهر         بگُشــــــا دمى به سوخته پاکباز خویش

مـــــــــــــا عاشقیم و سوخته آتش فراق         آبـــــــى بریز، با کف عاشق نواز خویش

بیچاره‏ام ز درد و کسى چاره ساز نیست         لطفــــى نماى، با نظر چاره ساز خویش

با مـــــــوبدان بگو: ره ما و شما جداست         ما با ایـــاز خویش و شما با نماز خویش

عشق دلدار

چشم بیمــــــار تو اى مى زده، بیمارم کرد           حلقــــــــــــه گیسویت اى یار، گرفتارم کرد

سرو بستاـــــــــنِ نکویى، گل گلــزار جمال           غمــــــــزه ناکرده، ز خوبان همه بیزارم کرد

همه مى‏زدگــــــان هوش خود از کف دادند            ساغر از دست روانبخش تو، هشیارم کرد

چه کنم؟ شیفتـه‏ام، سوختــــه‏ام، غمزده‏ام           عشــــــــوه ات، واله آن لعل گهر بارم کرد

عشق دلـــــدار چنان کـــــرد که منصورمنش          از دیـــــــــــــارم به در آورد و سر دارم کرد

عشقت از مـــــــدرسه و حلقه صوفى راندم           بنده حلقــــــــــــه به گوش در خمّارم کرد

بــــــــــــاده از ساغرِ لبریز تو، جاویدم ساخت          بوســـــه از خاک درت، محرم اسرارم کرد