گروه سیاسی- احسان صالحی، جواد حجتی: مصطفی پورمحمدی وزیر کشور 32 ماهه دولت نهم بود که تا 2 روز قبل از معرفی کابینه قرار بود، وزیر اطلاعات شود. پورمحمدی پیشنهاد مصاحبه را به گرمی قبول کرد تا همانطور که در جلسه تودیع خود با درایت پروژه تفرقه افکنانه مخالفان دولت را ناکام گذاشته بود، این بار نیز در نخستین گفتگوی خود با رسانه ای حامی مبانی اصولگرایانه همان رویه را دنبال کند.

گفتگو با پورمحمدی در دفتر رئیس مرکز اسناد انقلاب اسلامی انجام شد اما آنقدر طولانی شد که در نهایت روح الله حسینیان شخصاً آمد و پورمحمدی را برای جلسه دیگری که برای بعد از نماز مغرب و عشاء برنامه ریزی شده بود، همراه برد و شاید به همین دلیل نیز این گفتگو قدری ناتمام ماند.

اولین چیزی که در برخورد با وزیر کشور سابق به نظر می رسد، اقتدار وی است. پورمحمدی شمرده و با متانت سخن می گوید و در نقطه مقابل وزیر سابق اقتصاد که پس از برکناری کوشید تمام مسئولیت ها را از خود سلب کند، وی نه تنها از پذیرش مسئولیت عملکردش طفره نمی رود بلکه تلاش می کند از جزئیات این عملکرد 32 ماهه نیز با حوصله دفاع کند. پورمحمدی گفتگو را با تقدیر از فعالیت جوانان اصولگرا در حوزه رسانه آغاز کرد و ضمن تشریح سوابق فعالیت های قبل از انقلاب خود در مدرسه حقانی، با آسیب شناسی دوم خرداد و پدیدار شناسی سوم تیر ادامه داد.

در ادامه این گفتگوی خواندنی نیز به مسائل متنوعی از قبیل چرایی رأی وی به لاریجانی در انتخابات ریاست جمهوری نهم، توصیه او به هاشمی رفسنجانی برای انصراف، انتخاب وی به عنوان وزیر کشور، سفرهای استانی، جلسه پرحاشیه رأی اعتماد و برخی انتصابات جنجالی وی مانند علی جنتی در معاونت سیاسی وزارت کشور پرداخته شد. متن گفتگوی 2 ساعته با وزیری که در دوره وزارتش از سوی دفتر رئیس جمهور، دوست رسانه ها لقب گرفت، در ادامه آمده است:

با توجه به معرفی که شما از سایت خود کردید، تحولات رسانه و نیروهایی را که در این حوزه وارد شده اند، جزء توفیقات بزرگ انقلاب و امام می دانم. چه در تولید خبر، چه در انجام کارهای فنی، نقادی، تحلیل، موضوع شناسی، تیترزنی و... جهش های خوبی صورت گرفته است. با همین باور هم بوده که به جامعه رسانه ای نگاه کرده و روابطم را با آن، نه براساس یک نوع تاکتیک و روابط محاسبه گرایانه بلکه برمبنای تحول خواهانه تنظیم کرده ام.

باید رسانه را بیشتر بارور کنیم و این از حوزه هایی است که هرچه روی آن سرمایه گذاری کنیم، در جهت رشد و ارتقای ظرفیت اجتماعی، فکری و انسانی ما مؤثر و سودآورخواهد بود. البته به شرط رعایت اصول ارزشی، حرفه ای، تکنیکها و توانایی هایی که در جامعه رسانه ای به آن توجه دارند.

تا قبل از اینکه به عنوان وزیر کشور انتخاب و معرفی شوبد، تصویر جامعی از سوابق و فعالیتهای شما وجود نداشت. فعالیت های قبل از انقلاب، به ویژه در مدرسه حقانی چه ویژگیهایی داشت؟

من به کرات توضیح داده ام. قبل از انقلاب طلبه ای بودم که متناسب با تحولات زمان و با شور و مسئولیت شناسی فعالیت می کردم. مهر سال 1350 وارد حوزه شدم. یک سال به مدرسه آیت الله گلپایگانی رفتم و سال 51 هم وارد مدرسه حقانی شدم.

مدیریت مدرسه حقانی بر عهده چه کسی بود؟

مسئول این مدرسه در آن زمان مرحوم شهید قدوسی بود. البته هیئت مدیره ای داشت که شهید بهشتی، آیت الله جنتی، آیت الله مصباح، آیت الله مشکینی و آیت الله خزعلی هم عضو آن بودند. اولین مدرسه منظم، کلاسیک و نوگرا بود که در کنار فعالیتهای علمی، گرایشات کاملاً انقلابی داشت. یعنی ما از همان ابتدای طلبگی در جریان کشمکش های سیاسی، جنگ و گریزها، مواضع رادیوهای خارجی، جریانات چپ و رادیوهایی که منتسب به روحانیت مبارز بود و از عراق برنامه پخش می کرد، بودیم. اعلامیه ها هم به طور منظم می آمد و کتابهای انقلابی دست به دست توزیع می شد.

نوگرایی که به آن اشاره کردید، در چه قالبی بود؟

یک نوع نگاه سنتی در تفکیک حوزه دین از مباحث سیاسی، وجود داشت که گرایش امام در این شرایط گرایش نو و جدیدی بود. در عرصه روشنفکری هم آن دوره، دوره تاخت و تاز جریانات مارکسیستی بود و ما باید به نحوی با این مبانی فکری هم آشنا می شدیم. یا مبارزات تند انقلابی مثل چه گوارا، بن بلّا در الجزایر، پاتریس لومومبا در آفریقا، جنگ ویتنام، جنبش فتح در فلسطین و در داخل ایران هم گروه های چپ مثل چریکهای فدایی و سازمان منافقین شکل گرفته و فعال بودند. در فضای مخفی وتحت فشار رژیم که کافی بود یکی از این اعلامیه ها منجر به بازداشت، زندان و شکنجه شود، این نوگرایی، نوعی مبارزه تلقی می شد و مدرسه حقانی درگیر جدی این مباحث بود.

هرسال دو سه بار، از ساواک قم و تهران به مدرسه هجوم می آوردند و بازرسی مفصلی در حجره ها برای یافتن اعلامیه و طلبه های فراری که فکر می کردند، در مدرسه هستند، انجام می شد. دهه 50، دهه اختناق شدید رژیم بود، به ویژه تا سال 55 که از آن به بعد، آرام آرام تحولات دیگری، به خاطر مناسبات بین المللی، افزایش قیمت نفت و درآمد طبقه متوسط بوجود آمد.دولت شاه طرح هایی را پس از افزایش درآمد های نفتی شروع کرده بود که توانایی رفع و رجوع انها را نداشت.

نمود علمی دانش آموختگان مدرسه حقانی مانند دکتر بهشتی و آیت الله مصباح، درکنار مبارزات سیاسی آنها قابل توجه است. تحصیل در حد اعلا در کنار مبارزه چگونه قابل جمع بود؟

زندگی طلبگی، زندگی مبارزه ای است و در واقع ما فراغت از تحصیل نداریم. در همین درس هم جدال علمی با تئوریهای مبارزه، چه سنتی و چه مدرن وجود دارد و برجستگان ما در حوزه تواناترین افراد در هماوردی با دیدگاه های رقیب هستند و این به فرهنگ دینی ما برمی گردد. جهاد در تفکر دینی ما تنها وسیله و راه نیست، قله ای در تحولات فکری و ارتقای معنوی انسان مسلمان است. البته در مراحلی جهاد می تواند وسیله باشد اما در مجاهد بودن، هدف، ارزش و اصالت است. یک روحانی مؤثر، بارز و مجاهد در جهت اصلاح جامعه خود قدم برمی دارد، بنابراین حتماً باید مبارزه کند. اصلاح گری، بدون مبارزه امکان ندارد و اگر فکر کنیم با حرکات رفرمیستی و انقلابهای نرم می توانیم اصلاح گری کنیم، این دقیقاً از نوع اصلاحات ژیگولی و نوعی  سانتی مانتالیسم است و به هیچ وجه بنیادین و تحول آفرین نیست.

منبع:http://www.rajanews.com